Rond 7 uur kwamen alle kinderen binnen en kregen ze een welkomstdrankje , hierin dreven wormen en oogballen! Bijna iedereen durfde het op te drinken. De kinderen mochten allemaal een vriend of vriendin mee nemen, dit hadden een paar kinderen gedaan. Het was dus lekker druk en gezellig!!
De kinderen leverden allemaal netjes hun telefoon in(!) en er werd afgesproken dat de groepjes bij elkaar moesten blijven. De groepjes waren bekend gemaakt door een poster op de muur. Er waren allemaal spookachtige groepsnamen: Luchtgeesten, Schimmen, Dwaallichtjes en de Witte Wieven.
Toen begon Kees met zijn verhaal, dat kan je onder aan het verslag lezen. Na dit verhaal was het voor groep Witte Wieven tijd om op pad te gaan. Ze liepen richting Hernesseroord. De kinderen moesten de pijlen volgen die op het pad stonden. Ze waren elkaar al erg aan het bang maken op het eerste stuk, want je weet nooit waar de griezels vandaan komen. Bijna aangekomen bij het bos was het tijd voor de eerste griezel, ik schrok echt niet van je hoor Alianne eeuuh skelet! Bij het bos werden ze losgelaten en mochten ze alleen op pad. Spannend!
Ondertussen in de kantine waren de andere groepjes bezig met spelletjes: er waren voeldozen met custard, water ballonnen en natte ontbijtkoek. Een ander spelletje was oogbal happen, deze waren lekker glibberig en moeilijk te pakken te krijgen in het teiltje water.
De kinderen hebben het volgens mij enorm naar hun zin gehad. Het was een spannende, leuke, griezelige, maar vooral gezellige avond!
Graag wil ik alle vrijwilligers die als griezels deelnamen bedanken dat zij ons geholpen hebben!
Groetjes Activiteiten Commissie Jeugd
Agnes Boeter, Kees van Winssen, Maaike van Welsenis, Ivo Kroon en Sanne Kroon
Geschreven door Mandy Krijger
Griezelavond 30 Oktober 2015
7 uur moesten we aanwezig zijn op de korfbal, maar er was nog geen griezel te bekennen. Er waren heel veel kinderen. Kees vertelde een spannend verhaal. Daarna moesten we in bakken voelen met ons groepje en raden wat het was. Om het kwartier gingen er groepen weg. Maar waar gingen ze heen? Dat wist niemand… Toen mocht ons groepje eindelijk weg. Sanne ging mee. Maar opeens stonden er pijlen dat we naar rechts moesten. Ik zag wat wits bij de sloot, maar ik dacht dat dat niets was. En opeens kwam er toch wat wits te voor schijn. Een wit skelet! Aaaaahhhhh! Ik gilde zo hard als ik kan. Ik had ook niemand vast. En toen deed hij of zij haar masker af. Het was Alianne! Dat had niemand maar ook echt niemand verwacht! Toen moesten we het bos in en Sanne liet ons achter. Het was donker. Het enige wat we hadden was een lampion en we zagen ook de lichtstaafjes op de grond die we moesten volgen. In het begin schrok ik niet echt van mensen. Tot dat er iemand kwam die mij en Lexie tegelijk vast pakte! Want ik had Lexie zo stevig vast dat ze niet kon ontsnappen. Toen zag ik opeens weer meerdere mensen. En toen kwam er nog iemand met een schep achter je lopen. Dat vond ik ook wel eng. En toen waren ze gelukkig allemaal weer weg. Toen zag ik een lijk onder een boom liggen! Daar schrok ik ook wel van! We gingen kijken. En opeens bewoog hij of zij! Toen liepen we snel verder. Daarna kwam er opeens een gillend meisje uit de bosjes. Dat was Chantel. We liepen verder. Iemand zei opeens: He, stop eens! En scheen op ons met een zaklamp. Hij kwam dichterbij. Maar die hoorde er niet bij! We liepen snel verder. Toen sprong Lotte uit de bosjes. En daar stond een lijk onder een lantaarnpaal! Dat vond ik eng! Het lijk zei dat we naar links moesten. We moesten Klimmen! Naar boven! En toen moesten we weer naar beneden van soort houten trappen. En ja hoor. Daar stond me vader. Maar ik schrok niet van hem. Toen gingen we verder. We zagen een heksenketel. En een enge heks zei dat we een bruggetje over moesten. En er stond ook nog iemand naast. En toen zagen we opeens 2 auto"s. En er stonden 2 mannen naast. Ik zat bij Ivo in de auto. We gingen weer terug naar de korfbal. Ik vond het heel eng en heel leuk!
Het verhaal van Kees:
In ons mooie plaatsje in het voorjaar van 1585 waren rare dingen aan de hand. De koeien gaven geen melk meer het graan verrotte op het land. Ook de mensen begonnen zich steeds vreemder te gedragen, iedereen was kortaf en sacherijnig. Maar wat kon er aan de hand zijn.
De plaatselijke politie ging aan het werk om het tot op de bodem uit te zoeken. Er werd een team van de twee beste agenten op gezet. Maar op het moment dat ze onderzoek begonnen, begonnen er steeds gekkere dingen te gebeuren. Twee boerderijen branden met al het vee erin tot aan de grond toe af. De molen van Sommelsdijk verloor een wiek die een huis verwoeste gelukkig waren de bewoners op dat moment niet thuis.
De twee agenten vervolgde hun onderzoek ze ondervroegen de boeren waarvan hun boerderij afgebrand was. De twee boeren zeiden allebei precies hetzelfde. Terwijl ze lagen te slapen was de schuur vlam gevat. Toen ze wakker werden hoorde ze een hoog maniakaal gelach maar zagen niks. Ook na verder onderzoek rond de twee boerderijen werd er niks gevonden.
Hierop gingen de agenten op onderzoek bij de molen. Ook hier kregen ze van de molenaar een soort gelijk verhaal te horen. De wieken van de molen waren een maand daarvoor vervangen en toch brak er één af terwijl de molen draaide. En nadat de wiek afbrak hoorde de molenaar een maniakaal gelach maar zag nergens iets. Ook na verder inspectie van de molen werd niks gevonden.
Na deze twee ongelukken zonder aanwijzingen werd het onderzoek op een laag pitje gezet. De volgende weken gebeurde er geen ongelukken meer. Maar de koeien gaven nog steeds geen melk en de mensen waren nog even sacherijnig.
Twee maanden later kwam er een nieuwe agent bij het korps in Middelharnis. Hij vroeg de hoofdagent waarom er niemand de zaak verder onderzocht had. De hoofdagent antwoorden dat ze bang waren voor verdere ongelukken. De nieuwe agent zij dat hij de zaak toch wilde openen. De hoofdagent stemde na flink wat aandringen uiteindelijk in.
De jonge agent bezocht de plaatsen van de vorige ongelukken. De twee boerderijen waren al weer bijna herbouwd hier kon hij dus nooit meer iets vinden. Maar de wiek lag nog steeds in het huis wat het verwoest had. De agent onderzocht de achtergebleven wiek maar zag in eerste instantie niets geks aan de wiek. Maar toen hij de breuk nog eens beter bekeek zag hij dat de kern van de wiek weggerot was. En aangezien de wiek net een maand oud was, was dit onmogelijk.
De volgende storten er een heel rijtje huizen in aan de Steneweg in Middelharnis waarbij tien bewoners omkwamen. De jonge agent ging direct op onderzoek uit. Hij vond hier dezelfde vanbinnen verrotte balken als bij de molen. Maar hoe kon een balk nu zo verrotten van binnenuit. Na een aantal bewoners en omwonende ondervraagd te hebben kreeg hij hetzelfde verhaal te horen wat de twee agenten hiervoor te horen hadden gekregen. Er was niemand te zien maar er was wel een hoog maniakaal gelach te horen.
De jonge agent was volledig radeloos. Met de moed der wanhoop ging hij op zoek naar de twee agenten die de vorige keer het onderzoek hadden gedaan. Hij liep de straat in waar de twee agenten zaten te lunchen bij een cafeetje. Hij kon nog net zwaaien naar de twee agenten voor het cafeetje in elkaar zakte. De agent rende naar de puinhoop en begon in blinde paniek erin te graven. Maar toen hij eenmaal zijn twee collega's gevonden had waren deze allebei al overleden. Opeens gingen de nekharen van de agent overeind staan toen hij een door merg en been gaand maniakaal gelach hoorde boven zijn hoofd. Hij keek naar boven en zag nog net de achterkant van een bezem achter de daken verdwijnen. Er flitste een gedachte door het hoofd van de agent zou het dan een heks zijn geweest?
De volgende dag ging de agent het hele dorp rond om mensen te vragen of ze ergens iets geks hadden gezien. Het leverde weinig op behalve dan het verhaal van twee oude mensen op een boerderij net buiten het dorp. Zij vertelden dat ze 's nachts soms rare lichten zagen net achter de dijk. De agent wachten tot het nacht werd en ging terug naar de plek waar de oude mensen hadden gezegd dat ze de rare lichten hadden gezien. Eerst was er niks te zien maar nadat hij een uur gewacht had zag hij de vreemde lichten achter de dijk. Hij liep in de richting van de lichten. Hij klom langzaam de dijk op en keek er overheen. Aan de andere kant zag hij een vrouw bij een hele grote pot op een vuur staan. Hij keek er naar en vond het heel raar maar snapte niet waarom tot hij zich realiseerde dat het vuur constant van kleur veranderde. Hij schoof voorzichtig iets naar voren om het beter te kunnen zien. Maar hij merkte niet dat hij zijn hand op een oude tak zetten. De tak brak met een harde knal. De vrouw draaide zich bliksemsnel om naar de agent en keek hem recht aan. De agent keek in twee diep rode ogen die bijna leken te branden. De agent stond op en begon richting het dorp te rennen. Achter zich hoorde hij de maniakale lach van de vrouw. Bijna bij het huisje gekomen van de twee oude mensen hoorde hij een geweerschot. Het geweerschot werd gevolgd door een doffe klap waarna het lachen stopte. De agent keek voor zich en zag de oude man met een nog rokend geweer in de deuropening van zijn huis staan. De man riep naar de agent dat hij de vrouw geraakt had die achter hem aan zat. De agent draaide zich om en ach de vrouw in het gras liggen. Hij liep er naartoe de vrouw leefde nog al was het maar net.
De agent haalde een aantal mensen uit het dorp om de vrouw naar het politie bureau te dragen waar ze haar in een cel legde. Daarna haalde ze de dokter om haar verwondingen te verzorgen. Maar de dokter zij dat de verwondingen al bijna genezen waren. De agent boeide snel de handen en enkels van de vrouw en sloot de cel. De volgende dag werd de vrouw haar cel uit gesleept naar het plein voor de kerk. Hier was al een brandstapel gebouwd. De vrouw werd er opgezet en valk voor de stapel in brand werd gezet riep de vrouw naar de verzamelde menigte: Ik zal terugkeren om dit dorpje van de aardbodem te vagen. Mijn slachtoffers zullen de levende bestoken en dan zal ik terug keren.
De slachtoffers van de heks zijn vanavond gezien in de omgeving zal de heks ook weer gekeerd zijn?
meer
